Correze werkt de otterman
Soms doet fotograferen pijn. Het levert wel een leuke foto op, maar je moet er wel wat voor over hebben. En vaak de vraag, wat heb je er voor over? Je ziet wel een kans of een mogelijkheid, maar pak je die ook?
Op het programma staat een foto maken van een man die boeken schrijft, fotografeert en otters observeert. In zijn eigen observatie hut. Het is bijna twee uur rijden naar het noorden van de Corrèze. Het te maken plaatje heb ik redelijk scherp al voor ogen. Nog niet wetende hoe het eruit zal zien. Dat was altijd anders dan ik verwachtte, maar gek genoeg heb ik toch al altijd al het plaatje in mijn hoofd.
En hieronder zie je wat ik aantrof.
Op het programma staat een foto maken van een man die boeken schrijft, fotografeert en otters observeert. In zijn eigen observatie hut. Het is bijna twee uur rijden naar het noorden van de Corrèze. Het te maken plaatje heb ik redelijk scherp al voor ogen. Nog niet wetende hoe het eruit zal zien. Dat was altijd anders dan ik verwachtte, maar gek genoeg heb ik toch al altijd al het plaatje in mijn hoofd.
En hieronder zie je wat ik aantrof.
Een fraaie observatiehut met verwarming binnenin. Ik dacht nog: “ Ja, zo kan ik het ook”. Verwarmt observeren. Hier zie je de hut aan de rechterkant. Zo kan ik geen foto maken. Je ziet op deze manier niet goed dat het een observatiehut is. Ik wil vanaf de voorkant fotograferen. Maar daar ligt water! En waar ga ik mijn licht plaatsen?
En aan de andere kant van de hut was de situatie precies hetzelfde. Het verschil is alleen dat ik bij het nemen van deze foto nu al in mijn onderbroek in het water sta. Al met al een gekke situatie. Hallo menner de Otterman, ik ben Patrick de fotograaf en ik kom je fotograferen. Ik ga even kijken hoe het beste aan te pakken en vijf minuten later sta ik al in mijn onderbroek. En nog eens extra lastig omdat ik al vanaf de eerste minuut bij de Otterman een soort competitie gevoel voelde. Een beetje haantjes gedrag vertoonde hij en ook een beetje zich lopen bewijzen. Mij maakte het niet uit. Ik ben het gewend. Ik hou er echter wel rekening mee. Ik heb hem nodig voor mijn foto dus is het nu niet mijn taak om bijdehand te gaan lopen doen. Doe ik tijdens het cursus geven wel, maar dan zit ik in een heel andere rol. Nu dus even niet!
Ik bleef tijdens het voorbereiden gewoon lekker een beetje met hem kletsen. Beetje praten over camera’s en andere spullen en over welke merken draadloze flitsers te gebruiken. Hij gebruikte Godox en Ik Cactus, maar beiden om dezelfde reden. De flitsers van de traditionele camera fabrikanten zijn gewoon belachelijk duur geworden. Ik had al snel een overeenkomst gevonden tussen ons beiden en dat nam de aanvankelijke schuchtere houding, maar ook wel competitieve houding weg. Het ijs was gebroken. Wanneer je dan ook nog je broek uittrekt om in vier graden koud water te gaat staan om het beste camera standpunt te vinden en je flitsers te plaatsen, ja dan win je echt wel aan respect. Het vertrouwen was gewonnen. Welke gek gaat in vier graden koud water staan? Ik dus. Het was nodig voor een goed standpunt. En als het nodig is dan doe ik het.
Ik bleef tijdens het voorbereiden gewoon lekker een beetje met hem kletsen. Beetje praten over camera’s en andere spullen en over welke merken draadloze flitsers te gebruiken. Hij gebruikte Godox en Ik Cactus, maar beiden om dezelfde reden. De flitsers van de traditionele camera fabrikanten zijn gewoon belachelijk duur geworden. Ik had al snel een overeenkomst gevonden tussen ons beiden en dat nam de aanvankelijke schuchtere houding, maar ook wel competitieve houding weg. Het ijs was gebroken. Wanneer je dan ook nog je broek uittrekt om in vier graden koud water te gaat staan om het beste camera standpunt te vinden en je flitsers te plaatsen, ja dan win je echt wel aan respect. Het vertrouwen was gewonnen. Welke gek gaat in vier graden koud water staan? Ik dus. Het was nodig voor een goed standpunt. En als het nodig is dan doe ik het.
De lucht was nog licht en het licht moest nog een aantal keer beter geplaatst worden. Qua licht was dit de meest eenvoudige foto uit de serie. Er waren maar twee flitsers voor nodig. In in het water met een softbox erop. En een zandzak op het kruis van het statief anders is het risico te groot dat de boel gaat drijven of omvalt. Helaas moest ik voor een goede lichtplaatsing ongeveer tot mijn middel het zeer koude water in. Brrrrrr! Maar wat moet dat moet. En de tweede flitser stond veilig bij de otterman in zijn hutje.
De otterman moest van mij flink over de rand heen leunen met zijn Canon camera en 400mm objectief. Wat alleen een beetje lullig was en het was me ook niet opgevallen. Deze man had hele korte beentjes. Dus al hij zo ging hangen, letterlijk en figuurlijk, kon hij met zijn benen niet meer bij de grond. Oeps!!! Dat had ik niet gezien van tevoren. Het was Babs die mij erop attendeerde. Dan is het wel eens handig als je gewoon in het Nederlands kunt praten. Dan kun je dit probleem bespreken zonder dat hij weet dat we het hebben over zijn heel erg korte benen.
Hij moest in totaal tien minuten hangen op het randje balancerend met een vermogen aan spullen in zijn handen. Hij snapte waarom het nodig was voor de foto. Comfortabel was het allerminst. En de combinatie die hij in zijn handen heeft weegt ook nog wel wat. De otterman heeft zijn krachttraining die avond wel gehad. Maar zoals eerder geschreven, je moet alles over hebben voor een goede foto. En dit moest gewoon zo. Anders had je hem nauwelijks gezien. En nu lijkt het echt alsof hij een Otter spot en gaat fotograferen. Of zoiets.
Na anderhalf van de twee uur terug rijden naar huis kreeg ik eindelijk weer een beetje gevoel in mijn voeten en benen. Die heb ik echt een tijdje niet gevoelt. Erg lastig als je nog naar je flitser in het water toe moet lopen over scherpe stenen onder water. Die voel je dan gek genoeg dan weer wel . Zo scherp dat mijn voeten tot aan mijn enkels behoorlijk open lagen. Door de kou voelde ik nauwelijks hoe ik mijzelf toch redelijk toe getakeld had. Maakt niet, de foto is er. Eéntje waar ik echt wel blij mee ben.
Hij moest in totaal tien minuten hangen op het randje balancerend met een vermogen aan spullen in zijn handen. Hij snapte waarom het nodig was voor de foto. Comfortabel was het allerminst. En de combinatie die hij in zijn handen heeft weegt ook nog wel wat. De otterman heeft zijn krachttraining die avond wel gehad. Maar zoals eerder geschreven, je moet alles over hebben voor een goede foto. En dit moest gewoon zo. Anders had je hem nauwelijks gezien. En nu lijkt het echt alsof hij een Otter spot en gaat fotograferen. Of zoiets.
Na anderhalf van de twee uur terug rijden naar huis kreeg ik eindelijk weer een beetje gevoel in mijn voeten en benen. Die heb ik echt een tijdje niet gevoelt. Erg lastig als je nog naar je flitser in het water toe moet lopen over scherpe stenen onder water. Die voel je dan gek genoeg dan weer wel . Zo scherp dat mijn voeten tot aan mijn enkels behoorlijk open lagen. Door de kou voelde ik nauwelijks hoe ik mijzelf toch redelijk toe getakeld had. Maakt niet, de foto is er. Eéntje waar ik echt wel blij mee ben.